Insect redux

Poëzie, 2018

De gedichten in Insect redux vormen een veld signalen waarin het contact met de werkelijkheid verbrokkelt. Een 'ik' verzamelt fragmenten, beelden en stemmen. Hij zoekt naar patronen. Steeds meer lijkt hij te worden bestuurd door een macht van buitenaf, waartegen hij zich niet kan verweren. Een bundel als een echokamer, een ruis waarin voortdurend andere vormen ontstaan.

Reacties

Een fascinerende tekst. Voor een lezer die van poëzie gewoon een bakkie duidende troost verwacht, is Insect Redux misschien niet de meest probate leesstof. De ruimte waarin de ik zich bevindt is voor zowel de spreker als de lezer volkomen vloei- en ongrijpbaar, en dus klampt de verteller zich vast aan details, materie, getallen, aan alles wat de diep weggestopte maar allesoverheersende angst zou kunnen sussen. De overgave aan het onbeduidende is zo overweldigend dat het verstikkend wordt, maar die verstikking wordt nergens emotief ingevuld. ... [Vis dicht met] een grote durf, en een originele visie op wat je met de poëtische vorm kunt doen en suggereren. Alfred Schaffer, De Groene Amsterdammer In Insect Redux werkt elk detail ondermijnend. Geïsoleerd en onthutst realiseert de lezer zich steeds meer dat dat hellende vlak de enige zekerheid is waar die op kan rekenen. Obe Alkema, NRC Handelsblad